Vrnjačka Banja je najveća i, po mnogima, najlepša banja u Srbiji. Reč je o turističkom mestu prvog stepena sa sedam mineralnih izvora, umereno kontinentalnom klimom i brojnim kulturnim, sportskim, zabavnim i "zelenim" sadržajima.
Vrnjačka Banja nalazi se na 217 m nadmorske visine, smeštena između planine Goč i Zapadne Morave.Udaljena je oko 200 km južno od Beograda. U njenoj blizini su gradovi Trstenik (11 km), Kraljevo (25 km) i Kruševac (37 km), uz koje se nalaze srednjovekovni manastiri Žiča, Studenica i Ljubostinja; nedaleko od Banje je i rimsko utvrđenje Jerinin grad (14 km), zatim planina Goč (13 km), deo planinskog venca Kopaonika, najviše planine Srbije do koje se iz Vrnjačke Banje stiže za dva sata vožnje (75 km)...
Klima Vrnjačke Banje je umereno kontinentalna sa uticajem planinske. Leta su umereno topla, sa svežim jutrima i večerima zbog vetra koji duva sa Goča prema Zapadnoj Moravi a zime su umereno hladne, snegovite i bez oštrih mrazeva.
Srednja godišnja temperatura je 10,3 C, ( -0,8° C zimi, 20°C leti). Prosečna relativna vlažnost vazduha iznosi 73,7%. Najsuvlji je mesec avgust, a najvlažniji decembar. Srednja godišnja količina atmosferskog taloga iznosi 779,2 mm. Najviše taloga pada u junu i oktobru, a najmanje u septembru. Prosečna oblačnost iznosi 55%. Najvedriji je avgust, a najoblačniji januar.
Planinska uzvišenja oko Vrnjacke Banje zaklanjaju je od jakih vetrova. Oko 170 dana u godini uopšte nema vetra. U letnjim mesecima predveče se oseća blag povetarac.
Istorija korišćenja mineralnih voda Vrnjačke Banje, po kojima i najpoznatija, seže u vreme kada su na ovim prostorima živeli keltski Skordisci.
Poznato je da su Rimljani primenjivali balneoterapiju, kao jednu od ključnih stavki oporavka od najrazličitijih bolesti i povreda. Nakon rimskog osvajanja Balkana - u poslednjim vekovima stare i prvim vekovima nove ere - mineralne vode su korišćene za kupanje i pijenje, o čemu svedoči rimski izvor (Fons Romanus) otkriven 1924. godine na dubini od 2,4 m kao i mnoštvo novčića rimskih imepatora. Daljim istraživanjem ove oblasti pronađeni su i ostaci rimskog kupatila, ključ, prsten i oko 80 novčića datiranih u 4 vek n.e.
Po gašenju Rimske imperije, tokom ranog srednjeg veka prostor današnje Srbije naselila su slovenska plemena. Pretpostavlja se da su Sloveni znali za lekovite moći vrnjačkih izvora i da su ih koristili.
Zatišje u istoriji, kada su u pitanju dokazi o korišćenju vrnjačke mineralne vode, nastaje po turskom osvajanju Srbije. Nijedan pouzdan dokaz da su Turci znali i uživali u lekovitim banjskim svojstvima nije preživeo, mada je nekoliko legendi ostalo da se pomalja kroz istorijsku neizvesnost tog perioda. Te legende sugerišu da su Turci bili upoznati sa lekovitim svojstvima vrnjačkih izvora i da su u njima uživali.
Početak 19. veka predstavlja prvu od prekretnica u istoriji Vrnjačke Banje. Tada je, odmah po oslobođenju od Turaka, Knez Miloš pozvao u Srbiju upravnika saksonskih rudnika, geologa Žigmunda Herdera, cenjenog stručnjaka. Nakon ispitivanja vrnjačkih izvora, Herder je podneo izveštaj u kojem su vrnjačke mineralne vode visoko ocenje i po kvalitetu upoređene sa vodama čuvene banje u Češkoj - Karlovim Varima.
Nakon ove procene vrnjačkih mineralnih voda počinje intezivnije korišćenje istih u medicinske svrhe.
Druga prekretnica u istoriji Vrnjačke Banje vezuje se za 1868. godinu kada je okružni kruševački načelnik Pavle Mutavdžić sa nekoliko dobrotvora i viđenijih ljudi iz Kruševca, Trstenika i Kraljeva, formirao Osnovatelno fundatorsko društvo kiselo-vruće vode u Vrnjcima. Odmah nakon osnivanja ovog društva, prvog tog tipa u celom regionu, počinje da se pristupa uređenju banje i kaptiraju se dva izvora mineralne vode, a grade se i kupatila i drugi neizostavni banjski objekti. Ovim je otvoren put Vrnjačkoj Banji ka modernom lečilištu.
Prva prava banjska sezona usledila je već 1869/70. godine, i posećenost je opravdala sva ulaganja. Među narodom se širio glas o banji sa lekovitom vodom, pa apotekar Dilber, prvi započinje flaširanje vrnjačke mineralne vode,koju je potom prodavao u Beogradu.
Osamdesetih godina 19. veka banja prelazi u državne ruke. Tada je (1888) izgrađena vila generala Jovana Belimarkovića, namesnika maloletnog kralja Aleksandra Obrenovića. Najugledniji gost Vile Belimarković bio je upravo mladi srpski vladar koji je Belimarkovićev letnjikovac posetio 1889. godine. Kraljica Natalija, majka Aleksandra Obrenovića, mnogo je učinila za razvoj banje.
Svi koji su nešto značili u tadašnjem srpskom društvu, oficirska, finansijska, politička i kulturna elita okupljala se u banji, a letnjikovac Belimarkovića bio je i mesto na kom su se donosile neke važne, istorijske odluke u Srbiji.
Belimarkovića su sledili mnogi viđeniji ljudi u Srbiji. Ugledni političari i birokrate počeli su da grade svoje letnjikovce po ugledu na projekte velelepnih evropskih vila, ostavljajući joj tako arhitektosnki pečat koji je i danas jedan od njenih najvećih ukrasa.
Prvi ugostiteljski objekat otvoren u Vrnjačkoj Banji osvanuo je zajedno sa prelaskom banje u državne ruke 1885. godine. Ova gostionica pripadala je Kosti Petroviću – Rakici, a nosila je naziv "Narodna gostionica", mada je vrlo brzo postala poznata kao gostionica "Kod Rakice".
Godine 1906. izgrađen je prvi moderni hotel "Sotirović".
Tokom Prvog svetskog rata u banji se nalazilo više savezničkih bolnica, i ovo je svakako bio period stagnacije u njenom razvoju ako se izuzme pronalaženje izvora Snežnik 1916, za šta su zaslužni austrougarski oficiri.
Banja oživljava krajem 30-ih godina 20. veka: kaptirano je više izvora, sagrađeno kupatilo i više sanatorijuma, radilo se ubrzanim tempom na uređivanju vrnjačkog parka, a ugledni ljudi iz Srbije učinili su Vrnjačku Banju mondenskim centrom i okupljalištem za društvenu elitu iz cele Evrope. Već 1935. banja beleži rekordnu posetu od 28.080 turista, što joj je donelo titulu najposećenijeg turističkog mesta u tadašnjoj Jugoslaviji. Iste godine osnovano je i turističko društvo "Goč", a neposredno pre toga donesen je zakon o banjama, koji je izvršio kategorizaciju pansiona i vila.
Drugi svetski rat imao je razorni uticaj na Vrnjačku Banju, kao u ostalom i na mnogo toga drugog. Od njegovih posledica ona se oporavljala više od decenije. Mnoge vile su oštećene ili uništene, nekada eksluzivni banjski objekti više nisu bili u funkciji. Država je u Vrnjačku Banju slala ratne invalide o svom trošku, što je dodatno degradiralo njen status. Ulaganja su prestala.
Ponovni procvat kreće pedesetih i šezdesetih godina 20. veka. Tada se obnavlja interesovanje za Vrnjačku Banju i započinje njena rekonstrukcija i modernizacija.
Najveću posetu Banja beleži osamdesetih godina: 220.000 posetilaca koji su ostvarili dva miliona noćenja.
Zahvaljujući brojnim hotelima visoke kategorije i sve brojnijim sadržajima, Vrnjačka Banja je na najboljem putu da povrati i, čak, nadmaši svoje zlatno doba iz osamdesetih.
Ko su bili poznati stanovnici i gosti Vrnjačke Banje možete pročitati ovde.
Hotel "Tonanti" jedan je od najluksuznijih na ovim prostorima. Nalazimo se u centru Vrnjačke Banje, u neposrednoj blizini središnjeg dela parka.
Bilo da ste došli u naš hotel i Vrnjačku Banju zbog odmora i opuštanja, lagane rekreacije ili injekcije adrenalina, bilo da ste ovde zbog poslovnih obaveza, konferencija ili ličnog usavršavanja, posvećeni smo tome da se na svakom koraku kod nas osećate prijatno, paženo i zadovoljno, kao u komforu svog doma.
Vaše je da poželite - naše da ostvarimo.
Dobrodošli u "Tonanti"!
